Szukałem od dłuższego czasu, jakiegoś wyjaśnienia dla wewnętrznej, rozsadzającej mnie potrzeby dzielenia się pięknem muzyki i sztuki. Dzisiaj częściowo znalazłem te słowa u Prawosławnego Mędrca. Przypomniały mi się przeczytane dawno temu Filokalia, piękno wypełniające świat 🙂

[…] Potrzebujemy muzyki, poezji, powieści, pieśni i całej sztuki ludowej, które odświeżają moce serca. […] Potrzebujemy piękna, które nie jest pięknem posiadania, jak ma to często miejsce dzisiaj, ale faktycznie nie-posiadania i być może komunii, “piękna, które stwarza komunię” […] “muzyka świecka” prowadzi ku wewnętrzenej radości, boskiej miłości, świętym łzom. Geniusz chrześcijaństwa jest tajemniczo “philokaliczny”, a “philokalia” oznacza “umiłowanie piękna”: piękno to nie powinno być zarezerwowane tylko do liturgii, do ascezy, ale powinno także jaśnieć w kulturze.