Rzeczywistość normalności — za poziom orkiestry, chóru, zespołu artystycznego odpowiada jego dyrektor artystyczny. Dlatego na całym świecie taki człowiek: musi przedstawić jasny program pracy z zespołem, dbać o to, aby nie marnować czasu. Nieustannie podnosić własny poziom muzyczny jak i tegoż zespołu, poprzez systematyczną — przemyślaną pracę! Inaczej jego nazwisko szybko zostaje zapomniane…
Rzeczywistość Pana Muzyka — za poziom artystyczny zespołu odpowiada zespół. Tak jakby zespół sam się zbierał, sam wymyślał program, sam prowadził nabór, sam kształtował wizję artystyczną i samokształcił się muzycznie. Wielbiciele Pana Muzyka słuchają jego słodkich słówek niczym kadzidła. Zaczynają zastanawiać się kto przymusił Pana Muzyka do pracy, z góry skazanej na niepowodzenie. Co więcej zaczynają zauważać winę wszędzie: winien poziom całego zespołu. Tak jakby przez 5 lat rodzili się słyszący i śpiewający, a przez następne 5 lat głuche afony. W końcu jeśli Pan Muzyk bierze godne pieniądze za swoją pracę, to na pewno ją sumiennie wykonał i jest niewinny, nieprawdaż?
Jest tylko jeden, moment w którym Pan Muzyk bierze odpowiedzialność — jest to moment: wywiadów, zdjęć i wręczania nagród w zgodzie z hasłem “weźmy się i zróbcie, a ja potem laury zbiorę, a jak laurów nie będzie to was opier…”.