Często wiara utożsamiana jest z nastrojami, z uczuciami. Rozum wydaje się wobec tego niepotrzebny. Czy rzeczywiście rozum jest niepotrzebny wierze?

Chesterton opowiadał taką historię o księdzu, który tropił złoczyńcę. Ksiądz Brown – bo tak się nazywał – rozszyfrował tego złodzieja. Złoczyńca miał tylko jedno pytanie, kiedy mu zakładano kajdanki: “Po czym mnie ksiądz poznał, że to ja?” – bo trzeba dodać, że ten łotr przebrał się za duchownego i prowadzili między sobą debatę teologiczną. “Dlaczego mi ksiądz nie zaufał?” A ksiądz Brown powiedział: “Napadałeś na rozum! To nie jest chrześcijańskie”. To chyba jest nasz własny błąd, że nie szanujemy rozumu. […]

Z całą pewnością sytuacja jest dzisiaj taka, że trudniej mówić o Bogu? Wobec tego, jak mówić o Bogu?

Trzeba do końca czytać Ewangelię. Nie można jej odnosić tylko do tych momentów, kiedy jest burza i wszyscy się przelękli. Łódź tonie a wtedy rodzi się w człowieku coś, co każe wołać: Panie ratuj! (por. Mt14,30). Otóż, inne strony Ewangelii mówią, że trwoga powinna ogarniać człowieka, gdy widzi nie nakarmionych, głodnych, odepchniętych, którzy zarazili się – zresztą nie wiadomo, w jakich okolicznościach – chorobą AIDS, lub ze swojej biedy robią zawód żebraczy. Jeśli wtedy serce człowieka wypełni trwoga, znów zawoła: Panie ratuj! usłyszy od Chrystusa słowa: bierz się do roboty! Ty bądź dobrym Samarytaninem! Nie uciekaj do swojej pobożności i nie mów, że świat jest zły. Nawet, jeśli wróciłeś od swoich zajęć, do których jesteś przecież powołany, nawet świętych, nie możesz wymówić się od ratowania bliźniego. Trzeba z przejęciem patrzeć na Jezusa.