Zdarzało mi się już niejedno słyszeć, niejedno czytać o mnie, ale dzisiaj poraził mnie SMS. Cóż czytający bloga powinni wiedzieć kim jestem w oczach osoby X. Nigdy tego nie robiłem, ale dzisiaj wyjątkowo cytuję SMS’a, skoro piszący te słowa, nie miał odwagi ich publicznie wypowiedzieć:

Nie wiem skąd u Ciebie tyle złośliwości – nie tylko do mnie, ale i do Prof. – te twoje wyuczony muzyku komentarze są zbyteczne – Jesteś żałosny – jedyne co mogę zrobić to przebaczyć ci i pomodlić się za Cie.

Rozmowa jest początkiem zrozumienia.

Świeccy realizując swoje powołanie w świecie, mogą osiągnąć świętość nie tylko przez czynne zaangażowanie na rzecz biednych i potrzebujących, ale także ożywiając społeczeństwo duchem chrześcijańskim, przez wypełnianie obowiązków zawodowych i świadectwo przykładnego życia rodzinnego. Mam na myśli nie tylko tych, którzy zajmują czołowe stanowiska w życiu społecznym, ale wszystkich, którzy potrafią przemieniać swoją codzienność w modlitwę, stawiając Chrystusa w centrum swojej działalności. On sam przyciągnie wszystkich do siebie, zaspokajając ich “łaknienie i pragnienie sprawiedliwości” (por. Mt5,6).

Czy nie taka właśnie nauka płynie z zakończenia przypowieści o dobrym Samarytaninie (por. Łk10,34-55)? Dokonawszy wstępnego opatrzenia ran, Samarytanin zwrócił się do właściciela gospody, aby miał pieczę nad rannym. Jak by sobie poradził bez niego? W rzeczywistości właściciel gospody, pozostając w ukryciu, wykonał największą część pracy. Wszyscy mogą działać jak on, wykonując w duchu służby swoje zadania. Każda praca, w sposób mniej lub bardziej bezpośredni, daje okazję, aby pomagać potrzebującym.

Jan Paweł II
Wstańcie, chodźmy! s.92

Jesteśmy dziś świadkami wielkiej negacji Boga i Jego praw w Polsce i na całym świecie. Które przykazanie nie jest łamane i wyśmiewane?

Dla przykładu – żenująca dyskusja na temat pracy w niedzielę. Głosi się szyderczo, że zwolennicy ograniczenia niedzielnego handlu stawiają ideologię ponad gospodarkę. Wołają tak ci, którzy być może jeszcze tak niedawno walczyli o wolne soboty – w trosce o dobro człowieka. A przecież to nie ideologia, tylko przykazanie “Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”. Jakże niewielu polityków ma dziś odwagę używać argumentu religijnego… Ma odwagę mówić o tym Ojciec św., ale kto by Go słuchał!

Wystarczą grzecznościowo-emocjonalne frazesy pod Jego adresem i coraz liczniej stawiane Mu pomniki. Tymczasem już św.Jan Vianney powiedział: “Znam dwa sposoby popadnięcia w nędzę: kradzież i łamanie dnia świętego”. I ostatecznie załamie się każdy system, który próbuje na te “dwa sposoby” funkcjonować. Z bólem – podobnie jak przed dwudziestu laty – trzeba dziś powtórzyć słowa poety: “Ty, co skrzywdziłeś człowieka biednego…”, uważaj! Dobra materialne w ciągu kwadransa mogą ulec zniszczeniu – wieża się zawali, powódź zaleje pola uprawne, huragan powyrywa drzewa z korzeniami, ogień strawi ludzki dobytek… Pan Bóg boleśnie upomina się o swoje prawa. “Albowiem korzeniem wszelkiego zła jest chciwość pieniędzy” (1Tm6,10).

A jeśli niszczeją dobra godziwe nabyte i giną niewinni ludzie? Wtedy stajemy przed wielką tajemnicą niewinnego cierpienia świata zjednoczonego z niewinnym zbawczym cierpieniem Chrystusa.

o.Leon Knabit OSB
Być Ludźmi s.54-55

Czy lenistwo intelektualne jest grzechem?

Zdecydowanie tak. Wówczas mamy do czynienia z grzechem, który polega na tym, że człowiek woli nie wiedzieć, nie widzieć, nie dociekać prawdy. A wszystko to w jednym celu, by nie mieć dylematów, rozterek moralnych i duchowych. Taka postawa jest bardzo wygodna, gdyż bardzo łatwo wówczas rzuca się oszczerstwa i osądza cały świat. Wtedy jedni są masonami, drudzy liberałami, jeszcze inni Żydami. No i oczywiście cyklistami! Trzeba jednak pamiętać, że owocem rozleniwienia naszego intelektu jest głupota, którą być może Kościół powinien zacząć traktować jako grzech główny.

o.Wacław Oszajca SJ
Trochę zostawić Bogu s.165