Od kilku dni zastanawiam się, cóż takiego wydarzyło się na świecie w ostatnim czasie. Usłyszałem jakoby teraz przyjaźń, a potem miłość przyjacielska czy też narzeczeńska, nie mogły przetrwać oddalenia i rozłąki. Niejako a priori osoba X (osoby ściśle określone ale tutaj anonimowe) nie wierzy w przetrwanie uczucia do osoby Y, bo za daleko. Dopiero co osoba X i Y, deklarowały swoimi gestami wielkie uczucie, a już – raptem – miesiąc później wszystko obumarło: bo to było za daleko, aby mogło przetrwać. Czy rzeczywiście w dobie internetu i sms’ów na etapie przyjaźni, i miłości przedmałżeńskiej może być za daleko?
Staram się zrozumieć, dlaczego mnie się udaje, dlaczego ciągle utrzymuję przyjaźnie i bardzo serdeczne przyjaźnie z ludźmi bardzo odległymi geograficznie i kulturowo? Dlaczego nie stanowiło to dla mnie problemu?… Być może to nie była miłość 😉
Może poniższe słowa z którymi się identyfikuję są jakąś wskazówką, rozwiązaniem:

Jeśli się kochamy to, jesteśmy bardzo blisko siebie, niezależnie od odległości. Mogą być ciała bardzo blisko, a ludzie sobie obcy i mogą się znajdować na dwóch krańcach ziemi, a bliskość jest zachowana. Ludzie kochający się przy rozstaniu umawiają się, iż będą patrzeć w tę samą gwiazdę, o tej samej porze i czują się sobie wtedy bliscy. To nie jest poezja, to jest prawda o życiu i o miłości. Młodzi zakochani ludzie tak się z sobą umawiają: o tej godzinie pomyślisz o mnie. I o tej godzinie są tak blisko, że nic ich rozdzielić nie może. I odwrotnie. Może być zjednoczenie ciał, w tym samym łóżku, a są daleko od siebie, obcy. Ciało nie jednoczy. To jest pozór – tylko zewnętrznie są zbliżeni. Przecież i ludzie tłoczący się w tramwaju też znajdują się bardzo blisko siebie. To nie wystarczy. Pomiędzy dwojgiem ludzi, pragnących wspólnie iść przez życie musi istnieć głęboka treść.