Człowiek próżny ma nadzieję, iż piękny wygląd jego powłoki stanie się ponadczasową wartością i da mu szczęście za życia i po śmierci.

Człowiek próżny nie zwraca uwagi na własne wnętrze, bo cóż dobrego może być we własnym wnętrzu.

Człowiek próżny zapomina o Boga, które mieszka w jego wnętrzu od chwili poczęcia, zapomina o nieprzemijającej sile tego piękna i zapomina o prawdziwym pięknie, które wielokroć przewyższa każdą powłokę zbudowaną ludzką ręką i rozumem.

Wiara i rozum są siłą, pamiętaj o tym próżny Człowieku.