Mógłby jednak ktoś powiedzieć, że w istocie wielu świętych doszło do nieba po ruinach swego ciała. Jeżeli tak było i jeżeli naprawdę byli świętymi, stało się to nie dlatego, że ich duch zniszczył ciało, ale że wskutek przenikającej ich miłości Bożej znaleźli się w położeniu, w którym wyrzeczenie się zdrowia lub nawet życia było potrzebne dla zaistnienia większego dobra.

Nie uważali swego ciała za coś złego ani nie chcieli go z tego powodu zniszczyć. Zdawali sobie sprawę, że jest dobre i pochodzi od Boga, ale wiedzieli, że miłość jest jeszcze większym dobrem niż życie, a nie ma większej miłości nad tę, która daje życie za swoich przyjaciół. Poświęcili więc życie dla miłości, dla innych ludzi albo dla prawdy Bożej. Gdyż nikt nie może stać się świętym tylko przez nienawiść do samego siebie. Świętość jest krańcowym przeciwieństwem samobójstwa.

Jestem tchórzem.

Pobrzmiewa mi dzisiaj w uszach, prawdziwy komentarz nieznanej mi osoby do mojej notki sprzed 10 miesięcy.

A może by tak Piotruś Pan w końcu dorósł i przestał bawić się żołnierzykami, lalkami itp. ale stał się odpowiedzialnym za siebie i swą ukochaną mężczyznę….

A nie jak Adam w raj:” to nie ja, to ona….ona jest winna….”

Nuda to brak zainteresowania innymi, zamknięcie w egocentryzmie. Dobre – na etapie chłopca, ale potem – jak kula u nogi.

Godnie przejść przez życie i móc na końcu wypowiedzieć słowa św.Pawła:

Albowiem krew moja już ma być wylana na ofiarę, a chwila mojej rozłąki nadeszła. W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia, a nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali pojawienie się Jego.

(2Tm 4,6-8)

Gdy wyruszasz w Drogę, pamiętaj o celu.
Gdy wyruszasz w Drogę, weź tylko to, co jest niezbędne.
Gdy wyruszasz w Drogę, nie zabieraj balastu egoizmu.

Gdy wyruszasz w Drogę Przyjacielu… to tylko i wyłącznie Twoja dobrowolna decyzja.