Od pewnego księdza usłyszałem, że niejednemu z wierzących wydaje się, iż dobre uczynki trzeba pokropić wodą święconą, inaczej są nieważne. Według mojego przekonania i doświadczenia Dobro rodzi się również bez święconej wody.

Celem dialogu między członkami różnych społeczności, stronnictw czy kultur, które różnią się od siebie nieraz głęboko, a zarazem muszą żyć obok siebie, jest uświadamianie sobie tego, co jest im wspólne, ale także poznawanie siebie wzajemnie, przezwyciężanie wzajemnej obcości, narosłych pretensji i fałszywych stereotypów, uczenie się zrozumienia dla cudzej wrażliwości, niekiedy również – wzajemne wzbogacanie się.

Dane mi było, obudzić się jeszcze raz – ze snu do życia… Jak wielkim darem jest móc żyć i stawiać czoło: obowiązkom, problemom i trudnościom, a zarazem cieszyć się najmniejszą drobnostką… Trudno mi opisać, tą panującą w moim sercu radość 🙂

Oh życie kocham cię nad życie

…

PS
16:30 tak, pomimo n-tej zmiany w projekcie i rysowania kolejną noc od nowa, kocham Cię życie i nie poddam się 🙂

Przypominam sobie mądry wierszyk: “Szczęście to umieć cierpieć z bliźnimi./ Śmiać się, gdy serce boli./ I tylko Bogu łzami rzewnymi/ skarżyć się ze swej niedoli”. Szczęście nie może być naiwne, nie powinno bagatelizować cierpienia. “Błogosławieni” z ewangelicznych ośmiu błogosławieństw (po grecku: “makarioi“) w dosłownym tłumaczeniu to “szczęśliwi”. Szczęśliwi wy, którzy płaczecie, głodujecie, którzy jesteście ubodzy, cierpicie dla sprawiedliwości… (por. Mt 5,3-12). Taka jest logika Ewangelii. Logika zaufania Bogu.

Wczoraj rozmawiałem z pewnym Panem w towarzystwie, od początku widziałem w jego słowach i oczach brak poszanowania dla mojego zdania i siedzących obok kobiet, by nie rzec pogardę. Jego zachowanie mówiło do mnie i siedzących obok kobiet “cóż wy mądrego możecie powiedzieć”… jakoś bardzo zabolało stwierdzenie, że dopóki nie przyjdą inne osoby, to nie mamy o czym rozmawiać… tak, jakby obecne osoby były słupami soli.

W pierwszej chwili chciałoby się, rzucić na stół własny życiorys, aby pokazać, że wypowiedź wynika ze zdobytej wiedzy i powinna być uszanowana…

W drugiej chwili pojawia się świadomość i spokój poczucia własnej wartości. Jeżeli rozmówca nie szanuje mnie jako człowieka, to czyż będzie mnie szanował jak człowieka wykształconego… Nie, co najwyżej zacznie przede mną grać tak jak przed innymi… wolę już jak nie gra i ma dla mnie szczerą pogardę oczach…

Daj Boże abym nigdy nie okazał braku szacunku drugiemu człowiekowi, niezależnie od jego wyglądu, pracy i wykształcenia.