Ludzie potrafią stworzyć dwa rodzaje wspólnot, grup, zespołów, stowarzyszeń:

1) takie co rozwijają
i
2) takie co zwijają

Te pierwsze uczą – z MIŁOŚCI do człowieka – wymagania od siebie nawzajem (jeden od drugiego) i odpowiedzialności za drugiego kimkolwiek by był w tej wspólnocie, przez co prowadzą do wzrostu (dorastanie i doroślenie) i rozwijają: towarzysko, etycznie, moralnie i religijnie.

Te drugie uczą poklepywania po ramieniu i olewania spraw wszelkich, wszyscy są cool i super, nikt nie ma problemów, ludzie grają przed innymi szczęśliwych – przez co cofają się w rozwoju (dziecinnienie) i zwijają: towarzysko, etycznie, moralnie i religijnie.

Przyjaźnie i koleżeństwo z tych pierwszych trwają po rozstaniu, przez długie lata, aż do śmierci… pomimo odległości, różnych przelotnych ochłodzeń i niedomówień. Ponieważ te wspólnoty nauczyły dostrzegania wartości i głębi, w każdym człowieku (Podmiot) niezależnie od płci, wyznania, sposobu bycia i choroby, nawet w tym z porażeniem mózgowym.

Przyjaźnie i koleżeństwo w tych drugich umierają już w trwaniu (nie ma więc czasu po), bo drugi człowiek jawi się w nich jako przedmiot, a nie PODMIOT. Można w nich o każdym członku wspólnoty powiedzieć, wszystko i wszędzie bo jakoś to potem będzie… Nie ma znaczenia czy kogoś to zrani… bo zwijanie “rozwija” (sic!) umiejętność grania przed innymi kogoś innego, i trzy cechy: egoizm, pychę i źle pojętą pewność siebie.

Trzeba przeciwdziałać zanikowi poczucia grzechu, ale w równej mierze należy odrzucić nadużywanie prawdy o grzechu i winie, czego jednym z objawów jest dostrzeganie grzechu ciężkiego tam, gdzie go nie ma. Warto dowartościować i rozpowszechnić praktykę rozmowy duchownej. Nie jest dobrze, jeśli jedynym miejscem osobistego kontaktu z duchownym staje się konfesjonał. Nie każda rozmowa o życiowych problemach powinna kończyć się sakramentalnym rozgrzeszeniem. W przeciwnym razie może dojść do dewaluacji sakramentu.

W ostatnich dniach grudnia AD1989 wszystko zaczęło się we Wrocławiu… Tutaj było spotkanie z M. w Teatrze Polskim na scenie, gorączkowa rozmowa przez tłumacza, a potem już luźniejsza w tym samym języku… była hala na Witelona, wspólne posiłki, bandażowanie palca… i zaproszenie do Poznania.

Potem był wiosenny wyjazd do M. do Poznania AD1990 i zauroczenie ludźmi i miastem… osiadłem tam na czas studiów, ciągle spotykając się z M. i kolejnymi szybko poznawanymi osobami… Mijały kolejne lata, coraz rzadsze ze względu na odległość: spotkania i rozmowy z M.

Wczoraj grudzień AD2003 koło historii domknęło się, byłem we Wrocławiu z moim chórem, i spotkałem Chór z Poznania, w którym udziela się M. Łza w oku się zakręciła, a serce żywiej zabiło, tyle wspólnych wspomnień… nawet nowa płyta tego chóru ma ten sam tytuł i wigilijne kantyczki, jak te które nagrywaliśmy w innym składzie na kasetę AD1993…

Czas mija, ale prawdziwa przyjaźń przetrwa wszystko 🙂

Od pewnego księdza usłyszałem, że niejednemu z wierzących wydaje się, iż dobre uczynki trzeba pokropić wodą święconą, inaczej są nieważne. Według mojego przekonania i doświadczenia Dobro rodzi się również bez święconej wody.

Celem dialogu między członkami różnych społeczności, stronnictw czy kultur, które różnią się od siebie nieraz głęboko, a zarazem muszą żyć obok siebie, jest uświadamianie sobie tego, co jest im wspólne, ale także poznawanie siebie wzajemnie, przezwyciężanie wzajemnej obcości, narosłych pretensji i fałszywych stereotypów, uczenie się zrozumienia dla cudzej wrażliwości, niekiedy również – wzajemne wzbogacanie się.

Dane mi było, obudzić się jeszcze raz – ze snu do życia… Jak wielkim darem jest móc żyć i stawiać czoło: obowiązkom, problemom i trudnościom, a zarazem cieszyć się najmniejszą drobnostką… Trudno mi opisać, tą panującą w moim sercu radość 🙂

Oh życie kocham cię nad życie

…

PS
16:30 tak, pomimo n-tej zmiany w projekcie i rysowania kolejną noc od nowa, kocham Cię życie i nie poddam się 🙂