Jak to dobrze, mam tyle pieniędzy ile mi potrzeba i nic ponadto. Leczy mnie to z wszelkich miraży i pozwala odróżnić miraże od dobrych marzeń. Nie zrobiłem “kariery”, dzięki temu nie odleciałem w “świat” Mariana, lecz z radością odwiedzam i rozmawiam z moją 93-letnią Ciocią 🙂 Stary człowiek to nie ZŁOM, to doświadczenie całego życia, różnych czasów, którym może nas ubogacać, o ile sami tego chcemy.

Tylko z drugiej strony “jak to dobrze, mam tyle pieniędzy ile mi potrzeba i nic ponadto” nie oznacza, że mam leżeć do góry brzuchem i nic nie robić, nie rozwijać się, nie dokształcać się i nie zmieniać pracy, To znaczy, że nawet gdy będę pochłonięty pracą, NIGDY nie wolno mi zapomnieć o człowieku i odsunąć go na dalszy plan!!!

Chciałbym wytrwać w tej normalności i nigdy nie opuścić moich rodziców na starość w potrzebie, nawet gdybym kiedyś mieszkał w odległym miejscu…

Marian nie czuje się winny. Jako młody, bo 29-letni szef dużego koncernu, nie mógłby zajmować się chorym na Alzheimera ojcem. – Miałem zrezygnować z kariery, pieniędzy i zamienić się w niańkę? A kto by zarabiał na leki, jedzenie i ubranie dla mnie i ojca? – pyta. Trzy lata temu załatwił mu miejsce w jednym z prywatnych pensjonatów dla seniorów. Miesięcznie płaci trzy tysiące złotych i jak mówi, ma święty spokój. I czyste sumienie. – Znam wielu, którzy nie poczuwają się do jakiejkolwiek odpowiedzialności. A przecież ja nie odwróciłem się do ojca plecami, tylko zapewniłem mu opiekę – tłumaczy.

Znajdujemy się tutaj u progu zrozumienia “sakramentalności” małżeństwa.

Według nauki Kościoła jest ono sakramentem od początku, tj. od chwili stworzenia pierwszej pary ludzkiej. “Sakrament natury” został później, w Ewangelii, jeszcze pełniej uwydatniony przez ustanowienie, a raczej przez objawienie związanego z nim sakramentu łaski. Łacińskie słowo sacramentum oznacza tyle co tajemnica, tajemnicą zaś w jakimś najogólniejszym tego słowa znaczeniu jest to, co nie jest w całej pełni poznane, bo nie jest w całej pełni widzialne, nie leży bowiem w polu bezpośredniego doświadczenia zmysłowego. Otóż poza polem tego doświadczenia, w sferze samego już tylko “zrozumienia”, znajduje się zarówno to prawo własności, jakie ma każda z osób w stosunku do siebie samej, tym bardziej zaś to dominium altum, jakie ma w stosunku do każdej z nich Stwórca. Skoro się jednak to najwyższe prawo własności przyjmuje — a przyjmuje je każdy człowiek religijny — to małżeństwo musi szukać usprawiedliwienia przede wszystkim w Jego oczach, musi ono zakładać Jego aprobatę. Nie wystarczy, że kobieta odda swoją osobę przez małżeństwo mężczyźnie, a on jej swoją. Jeśli każda z tych osób jest równocześnie własnością Stwórcy, wobec tego i On musi oddać jego jej, a ją jemu, a w każdym razie musi zaaprobować ich wzajemne oddanie się zawarte w instytucji małżeństwa. […]

Prócz tego jednak sakrament małżeństwa wyrasta na gruncie tego przeświadczenia — które zawdzięczamy Ewangelii — że usprawiedliwienie człowieka wobec Boga dokonuje się zasadniczo przez łaskę. Łaskę zaś otrzymuje człowiek przez sakramenty, których udziela Kościół obdarzony w tym celu przez Chrystusa władzą w porządku nadprzyrodzonym. I dlatego dopiero sakrament małżeństwa zaspokaja w całej pełni potrzebę usprawiedliwienia faktu współżycia małżeńskiego wobec Boga-Stwórcy. Tym się też tłumaczy, że ustanowienie jego przyszło w parze z definitywnym objawieniem porządku nadprzyrodzonego.

W nawiązaniu do poprzedniego wpisu, mocne dopowiedzenie dla mnie i dla Ciebie:

Wy, ludzie młodzi, musicie zdobyć się na odwagę, by stawiać sobie szczere pytania o sens życia; kształtować w sobie prawość w myśleniu i działaniu, w szacunku i dialogu z innymi. Prawdzie towarzyszyć musi sprawiedliwość wraz z szacunkiem dla godności każdej osoby ludzkiej. Wiemy jednak, że bez szczerej i bezinteresownej miłości sprawiedliwość nie zapewniłaby światu pokoju. Prawdziwy pokój kwitnie bowiem wtedy, gdy w sercu pokonana została nienawiść, uraza i zawiść; kiedy odrzuca się EGOIZM (sic!) oraz to wszystko, co popycha człowieka do skupienia się na sobie i obrony własnego interesu.